कविता

पृथ्वीनारायण उसले मधेश, पहाड र हिमाललाई एउटै किल्ला बनायो जुन माटोमा गर्वका साथ उभिएर आज तिमी सत्ता राजनीति गरिरहेछौ, हो, सिमानाबाट भित्रिने बैरीहरूलाई उसले लखेटेकै हो जुन सिमानाबाट आज तिमीले देशद्रोहीहरू भित्राइरहेछौ । उसले साझा फूलबारी बनाएकै हो जून फूलबारीमा उभिएर आज तिमीले विभाजन कोरिरहेछौ, उसले एकिकरण र एकताको कुरा गरेकै हो जुन सत्यलाई चिर्दै आज तिमीले खण्डित र विभाजित गर्ने प्रपञ्च रचिरहेछौ, उसले बैरीहरूको थिर काटेकै हो जुन बैरीका सामु आज तिमीले शिर निहुँराइरहेछौ, उसले स्वाधिनता र स्वाभिमानको कुरा गरेकै हो जून गौरवलाई टेकेर आज तिमीले परतन्त्र र कायर कुरा गरिरहेछौ, उसले आमजनतालाई आत्मनिर्भर बनाएकै हो जुन जनतालाई आज तिमीले अभावै अभावमा राखेका छौ, उसले शिर उठाउन सिकाएकै हो जुन स्वाभिमानलाई आज तिमीले शिर झुक्याउने बनाएका छौ । हो, टुक्रा–टुक्रा राज्यलाई जोडेर उसले साम्रायवादी शैलीमा यो देशको निर्णय गरेकै हो, हो, स–साना अस्तित्वलाई समाप्त गरेर सिङ्गो देशको अस्तित्वलाई बनाएकै हो तिमीले भनेजस्तै ऊ साम्राराज्यवादी हो तिमीले भनेजस्तै ऊ निरंकुश हो । यति बेला उसको कुरा छोडेर तिम्राबारे कुरा गरौं आज तिमी के गरिरहेछौ ? देशलाई उधोगतिमा लाँदैछौ देशको अस्तित्व समाप्त गरिरहेछौ आफू बाँचेका छौ आमजनता मारिरहेछौ देशलाई स्वार्थमा अनुवाद गरिरहेछौ । प्रस्तुती: राधेश्याम लेकाली (अन्तरराष्ट्रिय साहित्य समाज, केन्द्रिय उपाध्यक्ष )