स्व .वेद पौडेल नेसाज पत्रको पनि सम्पादक थिए ..

प्रेमिला, गौचन टोकियो , जापान ।

भनिन्छ , राम्रो मान्छे भगवान प्यारो हुन्छ । यस्तै भएको छ , गत डिसेम्बर २८ मा निधन भएका ४७ वर्षिय स्व.पौडेल प्रती । साच्चै नै उहा प्रतिभाको धनी हुनु हुन्थ्यो , सरल र मिजाशिला स्वभावका पौडेल जापानमा नेपाली विद्द्यार्थीहरुको साझा सस्था नेसाज ( नेपाल स्टुडेन्ट एसोसियशन अफ जापान) को मुखपत्र नेसाज पत्रको पनि सम्पादन मन्डलमा आवद्द थिए । जो २००१ ~२००७ सम्म जापानमा निकै लोकप्रिय मुख पत्र मानिन्थ्यो । किनकी जसमा नेपालको समसायिक बिषय र विध्यार्थीहरुका लागि आवश्यक जानकारी , कथा , कविता र जापानका भोगाइ र सम्भावनाहरुको बारेमा पढ्न पाइन्थ्यो । त्यो समयमा अहिलेका जस्ता छ्यास छ्यासती अनलाइन पोर्टलहरु थिएन । नेपाली पत्रपत्रिकाहरु पनि पढ्न पाइदैनथ्यो । जापानको पहिलो छापा पत्रीका 'नेपाल समाचार' भन्दा पहिले पढ्ने पत्रीका नै नेसाजपत्र थियो । जुन नेसाजपत्रमा म जापान आएर ६ महिना सम्म काम नपाएर बेरोजगार बस्दाको पिडा , नेपालमा मुलधारमा रहेर पत्रकारिता गर्दाको क्षण तथा नावालाक छोरा छोरीहरुलाई चट्टक्कै छोडेर विदेशिनुको पिडा पोखोएको लेख पनि प्रकाशित भएको थियो । यतीमा मात्रै सिमित नभै एनआरएन जापानको स्थापनाकालदेखी २००७ सम्ममा प्रकाशन समितीमा रहेर पनि काम गरेका थिए पौडेलले । फुजित्शु कम्पनिमा कार्यरत वरिष्ठ इन्जीनियर स्व.पौडेल बिदाका दिनहरुमा आफुलाई सामाजिक काममा सकृय राख्थे । फलस्वरुप उनी अनेसास जापानका अध्यक्ष, नेपाल जापानम डट कम तथा नेसाज पत्रका सम्पादक बन्न सफल भएका एक सकृय युवा थिए । बिदाको दिनमा पनि सधैं शर्ट र पाइन्टमा भलादमी पहिरन गर्न रुचाउने एक सम्भावनाका आकर्षक युवा देखिन्थे । उहाका आफन्तहरु मेरो विद्द्यार्थीकालका सहपाठी साथीहरु भएकोले उहासँग मेरो घनिष्ठता थियो । स्व .पौडेलको निधन हुनु भन्दा पहिले २७ दिन अघी मात्रै ( सेप्टेम्बर ३०) मा उहासँग मेरो अन्तिम सम्वाद भएको रहेछ । उहाले सम्वादमा जहिले पनि एक्लै नबस्नुस् , छोरा या छोरीसँग बस्नुस् , आफ्नो प्रतिभालाई नगुमाउनुस् भन्नु हुन्थ्यो । तर उहाले आफु सिकिस्त विरामी भएको जानकारी भने दिएका थिएनन ।